ნიკემ აიყვანა რასმუსი ევა-ლოტას მუხლებიდან და დივანთან მიიყვანა.

- მგონი, დროა, დაიძინო, ბიჭუნი.

- ძილისგუდა კი არა ვარ, - აწუწუნდა რასმუსი, - ისედაც მთელ დღეს მეძინა.

ნიკეს ხმა არ გაუცია, ბიჭი ლოგინში ჩააწვინა.

- საბანი ფეხებქვეშ ამომიკეცე, - სთხოვა რასმუსმა, - ვერ ვიტან, როცა ფეხები გამოყოფილი მაქვს.

ოდნავ შემცბარმა ნიკემ ღიმილით გააკეთა, რაც სთხოვეს.

ბიჭს შავგვრემანი თავი ბალიშზე ედო და ჯიბის ფარნის სუსტ შუქზე საოცრად საყვარელი ჩანდა. მეგობრულად უღიმოდა ნიკეს.

- ოჰ, რა კეთილი ხარ, საყვარელო ნიკე, - თქვა მან, - ისე მაგრად უნდა მოგეხვიო, როგორც მამაჩემს ვეხვევი ხოლმე.

ნიკემ ვერ მოასწრო გაწევა და რასმუსმა, რაც შეეძლო მაგრად მოჰხვია კისერზე ხელები.