- გამარჯობა, პინოკიო, - უთხრა მელამ და თავაზიანად მიესალმა.

- საიდან იცი ჩემი სახელი? - იკითხა თოჯინამ.

- შენს მამილოს ვიცნობ კარგად. გუშინ შემხვდა თავისი სახლის კართან. პერანგისამარა იდგა და სიცივისაგან კანკალებდა.

- საწყალი მამილო! მაგრამ, თუ ღმერთი ინებებს, დღეიდან აღარ აკანკალდება!..

- რატომ?

- იმიტომ, რომ მე დიდი ბატონი გავხდი.

- დიდი ბატონი, შენ? - მელას  უკმეხი და დამცინავი ხარხარი აუვარდა.

- სასაცილო არაფერია, - ჯავრიანად დაიყვირა პინოკიომ. - ძალიან ვწუხვარ, ნერწყვი თუ მოგივათ ამის დანახვაზე. აი, ხუთი მშვენიერი ოქრო მაქვს. 

- ახლა კი რა უნდა უყო ამ ფულს? - იკითხა მელამ.

- უპირველეს ყოვლისა, - მიუგო თოჯინამ, - მამილოს მშვენიერ ახალ ქურთუკს ვუყიდი, სულ მთლად ოქროსი და ვერცხლისა რომ იყოს და ღილებიც ბრილიანტისა ჰქონდეს. მერე კი ჩემთვის უნდა ვიყიდო ანბანი.

- შენთვის?

- დიახ! სკოლაში უნდა ვიარო და კარგად ვისწავლო.

- ერთი აქეთ შემომხედე! - თქვა მელამ. - სწავლის უაზრო სურვილმა თავგზა ამირია.

ამ დროს იქვე გზის პირას ბუჩქნარში ჩაბუდებულმა თეთრმა შაშვმა ჩვეული გალობა გააბა და თქვა:

- პინოკიო, ბოროტ ამხანაგებს ნუ დაუჯერებ, თორემ ინანებ!