ალ’უბალა ავად გახდა - ისე აკანკალებდა, რომ ფანჯრებიც კი ზრიალებდა. ბოდვაში განუწყვეტლივ იძახდა:

- ჩიპოლინო! ჩიპოლინო!

პომიდორმა იფიქრა, რომ ბიჭი ახლომახლო გამოჩენილმა დამნაშავემ შეაშინა.

- ხვალ დავაპატიმრებ! — უთხრა ავადმყოფს სანუგეშოდ.

- არა, არა! ძალიან გთხოვთ! არ დააპატიმროთ ჩიპოლინო! მე დამაპატიმრეთ და ყველაზე ბნელ დილეგში ჩამაგდეთ. ოღონდ ჩიპოლინოს ნუ დააპატიმრეთ. ჩიპოლინო კეთილია. ჩიპოლინო ჩემი ერთადერთი მეგობარია!

დონ ომბალომ ცხვირი მოიხოცა:

- ბოდავს! ძალიან, ძალიან მძიმე შემთხვევაა.

ექიმმა წაბლიანომ ყურადღებით გამოიკვლია ავადმყოფი: უნახა ენა და თვალის გუგები, გაუსინჯა მაჯა, დაბალი ხმით რამდენიმე შეკითხვა დაუსვა, მერე ხელები დაიბანა და ესღა თქვა:

- სახიფათოდ სნეულია, ვინც სულ მუდამ ეულია.

- მაგით რა გსურთ შთაგვაგონოთ? — მკაცრად იკითხა პომიდორმა.

- მე არაფერს არ შთაგაგონებთ... უბრალოდ, სიმართლეს ვამბობ, თუ სიმართლის მოსმენა გინდათ. ამ ბავშვს არაფერი სჭირს, მხოლოდ ცოტაოდენი მელანქოლია. ეს სევდაა, მწუხარება. ბავშვს მეგობრები სჭირდება. რატომ არ გაუშვებთ ხოლმე სხვა ბავშვებთან სათამაშოდ?